Wśród europejskich miast Łódź była niechlubnym wyjątkiem. 600 tysięcy mieszkańców żyło bez kanalizacji i wodociągów. Ścieki zalewały ulice, zanieczyszczały rzeki. Zawartość dołów kloacznych wywożono furmankami i nieszczelnymi beczkowozami na okoliczne pola. Z powodu dramatycznych warunków sanitarnych szerzyły się choroby: tyfus, dur brzuszny, czerwonka.

Gdańska 106

Budowę miejskich kanałów rozpoczęto dopiero w 1925 roku. Pierwszą podłączoną do sieci kanalizacyjnej - 3 września 1927 roku – była kamienica przy skrzyżowaniu ulic Gdańskiej i Kopernika (Gdańska 106). W archiwach ZWIK zachowało się podanie właściciela kamienicy, plany budowlane oraz protokół odbioru technicznego inwestycji z numerem „1”.

„Przymusy kanalizacyjne”

Właściciele kamienic nie chcieli przyłączać się do miejskich kanałów. Twierdzili, ich nie stać na tak kosztowne inwestycje. Wprowadzano więc tak zwane „przymusy kanalizacyjne”. Po zbudowaniu kanału miejskiego w ulicy, kamienicznicy mieli zaledwie 12 miesięcy na podłączenie się do sieci. Po przekroczeniu tego terminu miasto budowało przyłącze, a kosztami inwestycji obciążano właściciela nieruchomości.

Tylko 105,5 km kanałów do II wojny światowej

Do II wojny światowej w Łodzi powstało zaledwie 105,5 km kanałów, i tylko w ścisłym centrum miasta. Jest ich obecnie ponad 2 tysiące km. Do 1939 roku uzbrojono w kolektory ściekowe zaledwie ¼ łódzkich ulic. Włączono do nich niecałe 3 tysiące nieruchomości. To zaledwie 16 procent wszystkich budynków! Oddana do użytku w 1932 roku oczyszczania ścieków na Lublinku miała tylko urządzenia do mechanicznego oczyszczania ścieków. Problem zaopatrzenia mieszkańców w wodę z miejskiej sieci rozwiązany został dopiero po II wojnie światowej.