25 września 2014 roku minęło 90 lat od podjęcia przez Radę Miejską Łodzi decyzji o budowie wodociągów i kanalizacji według projektu Williama Heerleina Lindleya. W latach dwudziestych XX wieku Łódź była niechlubnym wyjątkiem w Europie - blisko 600-tysięczne miasto nie posiadało kanalizacji i wodociągów. W mieście nieczystości bytowe i przemysłowe płynęły ulicznymi rynsztokami, rzekami, które podczas opadów deszczu rozlewały się zanieczyszczając studnie wody pitnej. W mieście panował nieznośny fetor, wśród mieszkańców wybuchały epidemie: cholery, czerwonki, duru brzusznego, szkarlatyny, błonicy, odry i krztuśca. Łódź znajdowała się w ponurej czołówce polskich miast pod względem śmiertelności wśród mieszkańców. Stan sanitarny miasta pogarszał fakt, że do II wojny światowej Łódź należała do najbardziej zaludnionych polskich miast. W 1936 roku na 1 km kw. żyło 10439 mieszkańców (Warszawa 9585, Kraków 4610).

Stan zagrożenia sanitarnego Łodzi najlepiej ilustruje memoriał władz Łodzi wysłany w 1924 roku do ówczesnych posłów, senatorów i członków rządów RP w sprawie zapewnienia miastu funduszy na budowę kanalizacji: "Woda do picia czerpana jest ze studni głębokości zaledwie kilku lub kilkunastu metrów, studnie zaś znajdują się często w pobliżu dołów kloacznych. Ścieki tylko w nieznacznej ilości wywożone są poza obręb miasta, większość zaś ścieków domowych i wszystkie fabryczne spływają ulicznymi rynsztokami."