Wnioski
Spośród przedstawionych w artykule metod przeróbki odwodnionych osadów ściekowych, najwyższą efektywnością odznacza się suszenie termiczne, a następnie suszenie energią słoneczną. Najmniejszą efektywność ma kompostowanie.

Redukcja objętości osadów w trakcie suszenia termicznego i solarnego wynosi odpowiednio ok. 80% i ok. 70%, podczas gdy chemiczne przetwarzanie pozwala zmniejszyć początkową masę mieszaniny osadów i wapna o ok. 30% (w odniesieniu do stopnia odwodnienia osadów – 17% s.m.). Z kolei końcowa masa kompostu w otwartych pryzmach jest tylko ok. 10% mniejsza od początkowej masy osadów ściekowych, przy czym redukcja całej masy kompostowej (mieszaniny osadu ściekowego i materiału strukturalnego) w czasie długiego kompostowania w warunkach naturalnych kształtuje się na poziomie ok. 40%.

Kompostowanie w otwartych pryzmach i suszenie solarne są prostymi technologiami przekształcania osadów, niewymagającymi skomplikowanych instalacji (w przeciwieństwie do suszenia termicznego i chemicznego przetwarzania). Z drugiej strony sprawność procesu kompostowania w otwartych pryzmach i suszenia energią słoneczną zależy od warunków atmosferycznych. Proces suszenia solarnego kompostowania osadów można uznać za optymalny dla małych, a kompostowania dla średnich oczyszczalni pod względem ponoszonych kosztów ich przeróbki. Suszenie termiczne preferowane jest w dużych obiektach.