Nie chcę uchodzić za malkontenta lub przeciwnika rządu, jednakże należałoby rozważyć alternatywne scenariusze dzisiaj przyjętych rozwiązań, które zmierzałyby do tego samego celu. Istotnym problemem jest nierówność podmiotów, a co za tym idzie – klientów. Pisząc o nierówności, mam na myśli fakt, że przedsiębiorstwa, które dzisiaj importują wodę (na przykład z Czech), nie poniosą tego kosztu. Stawia to pod znakiem zapytania sensowność podejmowania decyzji o realizacji niektórych inwestycji związanych z pozyskiwaniem i uzdatnianiem wody w Polsce. Mówiąc o inwestycjach, należy wspomnieć równocześnie o możliwości znacznego ograniczania realizacji programów inwestycyjnych rozpoczętych przez przedsiębiorstwa ze względu na brak środków finansowych. Również traktowanie bardziej restrykcyjne większych producentów i dystrybutorów wody budzi mój niepokój. Ustawa przewiduje, że podmioty o większym poborze wody zapłacą więcej niż ci mniejsi. To z pewnością nie służy wzrostowi efektywności działania, a tym samym nie służy wzrostowi dostępności do usług wodociągowych. Obecne rozdrobnienie branży wodociągowej zamiast maleć ma dużą szansę, aby się pogłębiać. Wydaje się że nikomu to nie służy.

Nie potrafię dzisiaj przewidzieć, jak potoczą się dalsze losy ustawy Prawo wodne. Wszystko jednak wskazuje na to, że przedsiębiorstwa wodociągowe staną się obok urzędów skarbowych głównym poborcą podatków. Dzisiaj poziom obciążenia przychodów podatkami wynosi około 20%, po zmianie wyniesie około 30-35%. Niewiele pozostanie już miejsca na zarządzanie. Trochę szkoda. Szkoda też będzie niewykorzystanych szans, jakie niesie ze sobą nowa perspektywa finansowa UE. Stanowienie prawa jest oczywiście prerogatywą polityków, lecz ich odpowiedzialność a skutki legislacji powinny być poddawane dalekosiężnej analizie. Zwłaszcza, gdy dotyczy to branży, która zatrudnia około 100 tysięcy pracowników i która inwestuje corocznie miliardy złotych.