Na początku dobrze, a potem…
Po rozpoczęciu eksploatacji suszarni bardzo obiecująco wyglądał sposób zagospodarowania wysuszonych osadów ściekowych. Produkowany przez nas granulat o kaloryczności dochodzącej do 16000 kJ/kg i suchej masie ok. 95% był idealnym paliwem, chętnie kupowanym przez cementownie i firmy produkujące paliwa alternatywne. Mała podaż podobnego produktu na rynku i duży popyt skutkowały dosyć wysoką ceną, dochodzącą do 102 zł/Mg granulatu. Wydawało się nam, że problem zagospodarowania osadów ściekowych mamy już kompletnie rozwiązany – wysuszone osady ściekowe będą spalane w cementowni, bez pozostałości w formie popiołu.

Z czasem tendencja zaczęła się odwracać. Jak grzyby po deszczu powstawały instalacje suszenia osadów ściekowych, a zapotrzebowanie na wysuszone osady spadało. Cementownie oraz elektrociepłownie zaczęły korzystać z różnych źródeł paliw alternatywnych, biomasy, RDF oraz bardziej kalorycznych i mniej kłopotliwych pod względem emisji odpadów.

Poza tym spalanie czy współspalanie stwarza pewne dylematy. Współspalanie osadów ściekowych pozwala wykorzystać potencjał energetyczny osadów, ale tracimy bezpowrotnie potencjał nawozowy – eliminujemy ważne dla środowiska pierwiastki, np. fosfor. Plusem jest to, że duże zakłady przemysłowe posiadają już potrzebną infrastrukturę do spalania osadów.

Spalanie w monospalarniach wykorzystuje walory energetyczne osadów oraz pozostawia nadzieję na odzysk w przyszłości fosforu z popiołów gromadzonych w hałdach.

Można się zastanawiać, czy przyszłe pokolenia będą nam wdzięczne, że pozostawiliśmy im w spadku ogromne hałdy źródła fosforu w postaci popiołów pospalarniowych. Monospalarnie poza tym są luksusem, na który stać nielicznych – wysokie koszty inwestycyjne, koszty eksploatacyjne oraz opór społeczności lokalnych.

Atrakcyjność metod termicznych wzrośnie, jeśli w układ oczyszczania ścieków lub przetwarzania osadów na oczyszczalniach włączymy proces odzysku fosforu. Spalenie osadu pozbawionego związków fosforu w piecu cementowym kończy bezodpadowo zagospodarowanie osadów ściekowych, a zarazem wykorzystany jest potencjał energetyczny i nawozowy osadu.

Jeśli nie spalarnia, to co?
Stojąc przed nowymi problemami z zagospodarowaniem osadów ściekowych, skłoniliśmy się w kierunku budowy spalarni. Jednak ze względu na bardzo wysokie koszty inwestycji oraz eksploatacji, a także brak wypróbowanych i pewnych instalacji, odstąpiliśmy od tego pomysłu. Jeśli więc nie spalarnia, to co?