Korzyści technologii PolFerAsh
Zaproponowana bezodpadowa technologia pozwala na wykorzystanie popiołów po spaleniu osadów ściekowych jako substytutu rudy fosforowej, z jednoczesnym wytwarzaniem precypitatu nawozowego z wysoką wydajnością. Wytworzony produkt spełnia obowiązujące wymagania normowe. Uzyskane precypitaty stanowią nawozy zawierające podstawowe (P) i drugorzędne (Ca i Mg) składniki pokarmowe, z dodatkiem mikroskładników pokarmowych (Fe, Zn i Cu) stosowanych doglebowo do upraw polowych i użytków zielonych. Spełniają również wymagania w stosunku do wszystkich metali normowanych. Osad po procesie odzysku fosforu może być wykorzystany jako dodatek mineralny do produkcji drogowych spoiw hydraulicznych. Z 1000 kg popiołu Gdynia możliwe jest uzyskanie 2294 kg precypitatu o zawartości ok. 39% P₂O₅. Z uproszczonej surowcowej analizy ekonomicznej wynika, iż zaproponowany proces dwustopniowy produkcji DCP z popiołu pozwala na osiągnięcie o ok. 45% wyższego zysku w stosunku do metody konwencjonalnej z wykorzystaniem surowców nieodnawialnych. W technologii PolFerAsh  może być wykorzystywana większość popiołów z polskich stacji termicznej utylizacji osadów ściekowych.

Praca finansowana przez NCBiR w ramach Programu Badań Stosowanych nr umowy PBS1/A1/3/2012

Literatura
[1] Gorazda K., Wzorek Z., Tarko B., Nowak A.K., Kulczycka J., Henclik A. Phosphorus cycle-possibilities for its rebuilding. Acta Biochimica Polonic, 60 (2013) 725-730.
[2]   W.R. Stahel, Nature 531 (2016) 435.
[3]  Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Zamknięcie obiegu – plan działania UE dotyczący gospodarki o obiegu zamkniętym, COM/2015/0614 fi nal.
[4]  Rozporządzenie (WE) Nr 2003/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. w sprawie nawozów, 2003.
[5]  Phosphorus Market – Global Industry Analysis, Size, Share, Growth, Trends And Forecast, 2013-2019
[6]  Praca zbiorowa, Bilans gospodarki surowcami mineralnymi Polski i świata, Wyd. Instytutu GSMiE PAN, Kraków 2013 r.
[7]  Global Phosphorus Research Initiative, „Public consultation on the Raw Materials Initiative”, ss. 1-7, 2010.
[8]  D. Cordell, J. O. Drangert, i S. White, „The story of phosphorus: Global food security and food for thought”, Glob. Environ. Chang., t. 19, nr 2, ss. 292-305, 2009.
[9]  S. Van Kauwenbergh, „World Phosphate Rock Reserves and Resources”, w International Fertilizer Development Center (IFDC), 2010.
[10]  Investment Mine, „Historical Phosphate Rock Prices and Price Chart”, 2016. [Online]. Dostępne na: http://www. infomine.com/investment/metal-prices/phosphate-rock/all/.
[11]  D.A. Vaccari, M. Mew, R. W. Scholz, i F.-W. Wellmer, „Exploration: What reserves and resources?”, w Sustainable Phosphorus Management. A global transdisciplinary roadmap, Springer, 2014, ss. 129-151.
[12]  M. Yarime, C. Cariell-Marquet, i D. Hellums, „Dissipation and recycling: what losses, what dissipation impacts, and what recycling options?”, w Sustainable Phosphorus Management. A global transdisciplinary roadmap, Springer, 2014, ss. 247-274.
[13]  W. Schipper, „Phosphorus: Too Big to Fail”, Eur. J. Inorg. Chem., t. 2014, nr 10, ss. 1567-1571, 2014.
[14]  R. Gilmour, Phosphoric Acid: Purifi cation, Uses, Technology and economics, Tailor and Francis, 2013.
[15]  Gorazda, K., Jodko, M., Kowalski, Z., Wzorek, Z. (2010) PL Patent No. 207630 B1.

Fot.: Grupa Azoty

Cały artykuł opublikowany został w magazynie Kierunek Wod-Kan nr 3/2016