W dokumentach nawiązujących do epokowego wydarzenia, jakim jest doprowadzenie bieżącej wody do Białegostoku, podawana jest data 14 marca 1890 roku. Odpowiada ona kalendarzowi juliańskiemu obowiązującemu w imperium rosyjskim, do którego miasto wówczas należało. Tego dnia Prezydent Białegostoku Franciszek Malinowski i inżynier-technolog Michał Ałtuchow złożyli podpisy na umowie budowy i eksploatacji miejskiego wodociągu. Wodociągi Białostockie, najstarsze przedsiębiorstwo gospodarki komunalnej w mieście i północno -wschodnim regionie, istnieją więc już ponad 126 lat.

Kontrakt i budowa
Inżynier Ałtuchow, znany budowniczy i akcjonariusz wodociągów m.in. w Moskwie, Petersburgu i Grodnie, zobowiązał się do zaprojektowania i wybudowania w latach 1890-1892 ujęcia wody, pompowni i systemu urządzeń uzdatniających, a także ułożenia rurociągu o długości 10 wiorst (niecałe 10,7 km) od stacji pomp do centrum Białegostoku.

Z opisu wyjaśniającego do projektu wodociągu w Białymstoku, sporządzonego przez inż. Ałtuchowa, wynika, że do poboru wody służył system studni bruklińskich, wybudowany wzdłuż lewego brzegu rzeki Supraśl. Ujęcie zlokalizowano w okolicy miejscowości Wasilków. „Bruklinki” budowano poprzez wbijanie w grunt na głębokość od 20 do 50 m perforowanych rur żeliwnych, stalowych lub miedzianych o średnicy 100-500 mm. Poprzez drobne otwory woda infiltrowała do studni, rozmieszczonych na terenie ujęcia w zespołach na planie trójkąta. Następnie trafiała do zbiornika głównego, z którego była transportowana dalej przez pompy ustawione w budynku maszynowni. Według danych opracowanych przez Ałtuchowa system poboru wody dla Białegostoku mógł osiągnąć maksymalną dzienną ilość 200 tys. wiader (ok. 2 460 000 litrów). Woda z pompowni, poprzez rury żeliwne średnicy 10 cali (ok. 250 mm), trafiała do wieży ciśnień (filtry zbudowano w 1913 roku). Inż. Ałtuchow wykorzystał sprzyjającą rzeźbę terenu najbliższej okolicy i zlokalizował wieżę na naturalnym wyniesieniu pomiędzy Białymstokiem a Wasilkowem, 46 metrów nad poziomem dna rzeki Supraśl. Konstrukcja była wysoka na 10 sążni (ok. 21 m). Usytuowany wysoko żelazny zbiornik mógł zmagazynować do 15 000 wiader wody (ok. 184 000 litrów).

Z wieży ciśnień woda spływała grawitacyjnie do magistrali żeliwnej o średnicy 10 cali, ułożonej wzdłuż szosy grodzieńskiej do granic Białegostoku i dalej do zbiegu ulic Mikołajewskiej i Aleksandrowskiej (dziś Sienkiewicza i Warszawskiej). Tam brała początek miejska sieć wodociągowa, która, złożona z 6-calowej (8 cali w centrum miasta) magistrali i rozgałęzień z rur 4-calowych, miała w pierwszej fazie osiągnąć ogółem założone w kontrakcie 10 wiorst długości. W 1915 roku, kończącym panowanie w Białymstoku rosyjskiej władzy, sieć wodociągowa liczyła łącznie ok. 32 wiorst (34 km).