Wytworzone na oczyszczalniach ścieków osady wymagają unieszkodliwienia nie tylko z przyczyn prawnych, ale również praktycznych i estetycznych. O ile to możliwe, osady po przetworzeniu powinny powracać do środowiska naturalnego. Dla małych i średnich oczyszczalni zalecane jest ich rolnicze wykorzystanie, aczkolwiek tylko niewielki procent osadów jest w ten sposób zagospodarowywany. Dla dużych oczyszczalni droga do rolniczego wykorzystania jest praktycznie zamknięta. Wynika to z nieodpowiednich właściwości fizyczno-chemicznych osadów, głównie ponadnormatywnych stężeń metali ciężkich [1-2]. Problem jest coraz trudniejszy do rozwiązania, gdyż ilość osadów systematycznie wzrasta.

Zgodnie z utrzymującym się trendem (tab. 1), szacuje się, że w 2015 r. masa wytwarzanych osadów będzie wynosiła ponad 640 tys. Mg, a w 2018 r. przekroczy 700 tys. Mg w przeliczeniu na suchą masę [3]. Do głównych czynników mających wpływ na wzrastającą ilość komunalnych osadów ściekowych w Polsce należy zaliczyć przede wszystkim: modernizację oczyszczalni w celu przystosowania ich do wysokosprawnych technologii nastawionych na usuwanie związków biogennych, rozbudowę sieci kanalizacyjnej, wzrastający odsetek ludności miejskiej i wiejskiej obsługiwanej przez oczyszczalnie, budowę nowych oczyszczalni ścieków.