Wodociąg "Na Grobli", zbudowany w 1871 roku, był krokiem milowym we wdrażaniu systemu zaopatrzenia w wodę dla dynamicznie rozwijającego się miasta Wrocławia. Został zaprojektowany z myślą o obsłudze populacji liczącej 200 000!

Wkrótce po uruchomieniu wodociągu "Na Grobli", Niemcy doświadczyły poważnych negatywnych skutków związanych z masowym pobieraniem wody z rzek. Epidemie, takie jak wybuch tyfusu w Stuttgarcie w 1872 roku, stały się alarmującym sygnałem dla miast, że używanie brudnej wody do zaopatrzenia w wodę pitną było poważnym zagrożeniem dla zdrowia publicznego.

W 1893 roku, z pogłębiającym się kryzysem jakości wody w rzece Odrze, spowodowanym coraz większym wpływem przemysłu i ruchem żeglugowym, podjęto decyzję o poszukiwaniu alternatywnych źródeł wody. Kierownictwo nad tymi działaniami objął Carl Flügge, który podjął próbne odwierty w dolinie rzeki Oława. Wyniki tych badań były obiecujące - woda znaleziona w tych rejonach była wolna od bakterii, co czyniło ją potencjalnie bardziej bezpieczną dla spożycia ludzkiego.

Aby efektywnie wykorzystać te zasoby, konieczne było przeprowadzenie dokładnej oceny jakości i ilości wód gruntowych. Do tego celu zatrudniono królewskiego radcę budowlanego, Adolfa Thiemego z Lipska. Jego prace były kluczowe dla ustalenia wydajności i przydatności nowych zasobów wodnych dla rosnącego zapotrzebowania miasta.