– 1 stycznia 2002 weszła w życie ustawa – Prawo wodne (Dz. U. z 2012 r., poz 145), to ponad 12 lat, w tym czasie zaszło wiele zmian. Nie tylko wprowadzaliśmy do naszego systemu prawnego przepisy Unii Europejskiej, ale także musieliśmy się dostosować do zmieniających się warunków społecznych i gospodarczych. To wymusiło bardzo wiele nowelizacji Prawa wodnego, a to naruszyło jego wewnętrzną spójność i uczyniło go nieprzejrzystym – powiedział Maciej Grabowski, Minister Środowiska. – Dlatego też, mając na uwadze względy tak merytoryczne (nowa struktura organizacyjna jednoznacznie wskazująca kto i za co odpowiada), jak i formalne (wprowadzenie wewnętrznej spójności nowego Prawa wodnego), przygotowano w ministerstwie środowiska projekt nowej ustawy – Prawo wodne – dodał minister uzasadniając konieczność reformy gospodarki wodnej opartej na prawnym kręgosłupie nowego Prawa wodnego.

– Najbardziej widocznym problemem w gospodarce wodnej jest niejasny i nie precyzyjny podział kompetencji między organami administracji rządowej i samorządowej tak przy administrowaniu wodami jak i przy utrzymaniu infrastruktury – powiedział Stanisław Gawłowski, sekretarz stanu w MŚ. – To powoduje liczne napięcia i problemy związane z podziałem zadań i ponoszeniem odpowiedzialności za ich realizację. Dlatego w zapisach Prawa wodnego tak opisujemy zarządzanie gospodarką wodną aby wreszcie było przejrzyste i efektywne. Naszym celem jest aby za całą rzekę, od źródła do ujścia odpowiadał jeden i tylko jeden gospodarz – podkreślił wiceminister przedstawiając najważniejsze cele reformy.