Z czego sieć?
Kędzierzyn-Koźle jest miastem 60 tys., położonym nna terenie Niziny Śląskiej, poza terenem eksploatacji górniczej. Sieć pierścieniowo-końcówkowa pracuje w granicach ciśnień 3,5-4,5 bar. Budowana na przestrzeni 100 lat, złożona jest z różnych materiałów. Żeliwo (46,1% długości sieci wodociągowej) jest materiałem dominującym w systemie wodociągowym Kędzierzyna-Koźla, stąd jego awaryjność ma kluczowe znaczenie dla całkowitego wskaźnika awaryjności sieci.
Do zalet żeliwa możemy zaliczyć: odporność na korozję, wyjątkową trwałość (część wciąż eksploatowanych
sieci ma prawie 90 lat), powszechność stosowania i związana z tym dostępność kszałtek, armatury itp.

Mimo że od zakończenia produkcji i stosowania rur z azbestocementu (19,8%) minęło wiele lat, to stanowią one znaczący udział w całej sieci wodociągowej. Do zalet tych rur możemy zaliczyć: odporność na korozję, niski ciężar, łatwość montażu i naprawy oraz możliwość lokalizacji wycieków. Wady zdecydowanie dominują: szkodliwość dla zdrowia przy ich montażu i obróbce, niska odporność na uszkodzenia, kruchość oraz brak możliwości trasowania. Wzrastający w ostatnich latach udział rur PEHD (19% w Kędzierzynie-Koźlu) w budowie i renowacji sieci wodociągowych wynika z powszechnie docenionych zalet tych rur, do których zaliczam: całkowitą odporność na korozję (zewnętrzną i wewnętrzną), mały ciężar i łatwy montaż, elastyczność, wysoką szczelność, pod warunkiem prawidłowego wykonawstwa. Niebagatelną zaletą tych rur jest możliwość zastosowania w technikach bezwykopowych i renowacyjnych. Do wad można zaliczyć: trudności z trasowaniem oraz wykrywaniem wycieków oraz nie do końca rozpoznany wpływ na jakość transportowanej wody.
Rurociągi z PVC (13,4%) układano w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, zanim zaczęły być wypierane przez rury z PEHD. Posiadają wiele zalet wspólnych, jak: odporność na korozję, niski ciężar oraz łatwość montażu.

Cały artykuł w magazynie "Kierunek Wod Kan" 4/2015.