Czas zatrzymania wody (określany też jako czas retencji) w sieci wodociągowej definiowany jest jako czas od wtłoczenia uzdatnionej wody do sieci, do momentu jej dotarcia do odbiorcy (opuszczenia sieci) [2]. Stanowi on jeden z podstawowych parametrów charakteryzujących warunki hydrauliczne pracy sieci wodociągowych, pośrednio informując o potencjalnych zmianach jakościowych przesyłanej wody [5], w szczególności zależnym od prędkości przepływu oraz długości przewodów wodociągowych [2]. Obecnie brak jest bezpośredniej metody określaniab czasu zatrzymania wody. Wśród dostępnych pośrednich metod rozróżnia się metody znacznikowe oraz numeryczne modele hydrauliczne [4]. W metodach znacznikowych, do wody wtłaczanej do sieci wodociągowej dodaje się znacznik chemiczny lub fizyczny, którego stężenie oznacza się w próbkach wody pobieranych w wytypowanych miejscach wodociągu. W ten sposób obserwować można czas i drogę transportu danego wskaźnika. Wśród wielu wskaźników stosuje się m.in.:
fluorki, chlorki sodu, wapnia i litu [5] oraz izotopy promieniotwórcze (w tym izotopy występujące naturalnie) [6]. W układach wodociągów zasilanych z dwóch (lub więcej) źródeł wody, o różnych parametrach fizykochemicznych, za wskaźnik można przyjmować również wybrany parametr (np. twardość) [5], którego wartość odzwierciedlać może czas zatrzymania wody. Zastosowanie metod znacznikowych ogranicza duża pracochłonność i wysokie koszty realizacji badań.
Alternatywą jest wykorzystanie skalibrowanych numerycznych modeli hydraulicznych, które umożliwiają symulację zmian czasu zatrzymania wody także w warunkach sytuacji testowych (np. zmiany zasięgu strefy ciśnienia) [2].

Cały artykuł w magazynie "Kierunek Wod-Kan" 4/2015.

fot. Freeimages.com