Czy gminy, nasi udziałowcy i podmioty odpowiedzialne de facto za zbiorowe zaopatrzenie w wodę, pomagają nam? Czy dbają o skanalizowanie zlewni ujęć? Czy wspierają przy budowie lub wymianie sieci? Udostępniają swoje tereny pod budowę obiektów wod-kan? Czy dają ulgi podatkowe, aby taryfa za wodę i ścieki była przystępna dla każdego mieszkańca? Czy wspomagają nas w promowaniu picia wody z kranu? Czy promują wykorzystanie wody deszczowej w ogrodzie zamiast odprowadzania jej do kanalizacji sanitarnej?

Czy mamy zapas wody na kilka miesięcy braku opadów? Czy jesteśmy zabezpieczeni na wypadek nawalnych deszczów, z których woda nie nadaje się do uzdatniania? Czy mamy wystarczająco pojemne zbiorniki wyrównawcze? Czy mamy wpływ na stan zlewni naszych ujęć? Czy następuje tam wylesianie zmniejszające retencję? Czy nie pojawia się tam tzw. betonoza, zmniejszająca możliwości retencyjne gleby? Czy mamy wpływ na zmniejszenie tego zjawiska? Czy inne instytucje chcą współpracować w tym zakresie? Jakie podejmujemy tu działania? Czy w zlewni wszyscy mieszkańcy i inne podmioty są podłączeni do miejskiej kanalizacji? Czy w zlewni występują zagrożenia zanieczyszczeniem niebezpiecznymi substancjami? Czy jesteśmy zabezpieczeni na taką ewentualność? Czy mamy bioindykację lub inną formę systemów wczesnego reagowania?

Najważniejszym dla nas wyzwaniem jest zachowanie możliwości produkowania wody pitnej, która nawet w porze suszy hydrologicznej musi być dostępna dla mieszkańców. W obliczu zmniejszających się zasobów wodnych zaczyna to być poważny problem dla naszej branży. Co z tym począć? Zadałem powyżej wiele pytań, które wskazują na to, że nie tylko firmy wod-kan są tu odpowiedzialne. Dostęp do wody jest problemem, o którym pamiętać muszą różne instytucje, a ich interesy są niestety nie zawsze zbieżne. Każdy myśli, jak przetrwać, jak osiągnąć dochody na pokrycie kosztów, utrzymanie ludzi i infrastruktury.

Według mnie, nie dbamy właściwie o zasoby wody. Wiele jest jeszcze do zrobienia. Występująca coraz częściej, nawet w naszym klimacie, susza (w tym najbardziej niebezpieczna – hydrogeologiczna), zagraża w przyszłości funkcjonowaniu całych społeczności ludzkich.

Wodę powinniśmy zatrzymać w swoim otoczeniu. Nie powinna być na siłę odrzucana, jako zbędna, do koryt rzek i do morza. Zatem, po pierwsze, musimy zwiększyć retencję lokalną. Czas zatrzymać wspomnianą betonozę, woda deszczowa powinna naturalnie wnikać do gruntu. Gminy muszą (tak jak w moim mieście) promować małą retencję we własnym ogrodzie. Powinniśmy zalesiać i odzyskiwać dla roślin wszelkie powierzchnie dotychczas nieprzepuszczalne. Zielone dachy, wertykalne ogrody podlewane deszczem, małe stawy. To jest właściwy kierunek. Dlaczego miastowi uciekają na wieś? Z powodu braku terenów zielonych do wypoczynku. Stwórzmy je w mieście, dla wspólnego pożytku i dobra.

Być może w przyszłości, w obliczu braku normalnego obiegu wody w przyrodzie, ludzkość będzie musiała zawrócić bieg rzek. Woda z mórz i oceanów będzie odsalana i przesyłana w górę rzek dla obszarów, gdzie naturalnie nie występuje. Ale taka wizja jest niełatwa w realizacji i zaburza normalny, zdrowy cykl przyrody. Konsekwencje mogą być trudne do przewidzenia. Zatem postarajmy się, aby ostateczne kroki nie były konieczne.

-------------------------

Felieton ukazał się w nr 2/22 magazynu ,,Kierunek WOD-KAN"