Sytuacja widziana moim okiem wygląda mniej więcej następująco. Mamy jako przedsiębiorstwa wodociągowe trzy wyzwania. Pierwszym jest utrzymanie dostaw usług na poziomie wymaganym legislacją. O tym nikt z nas raczej dzisiaj nie dyskutuje, chociaż są kraje, w których unijna legislacja jakby przestała się przyjmować. Dodam, że to kraje będące członkami Unii Europejskiej. Drugim wyzwaniem jest sprostanie wymogom Dyrektywy Ściekowej, a konkretnie pokrycie aglomeracji siecią kanalizacyjną. W szczegółach: osiągnięcie właściwego poziomu pokrycia siecią. Pewnie nie muszę nikomu mówić, że aby tak się stało niezbędne są wielkie nakłady na inwestycje z tym związane. Trudno jest sprostać temu wyzwaniu przy obecnej legislacji sankcjonującej stawianie małych domów bez pozwoleń na budowę oraz zabudowę w ramach tak zwanego dobrego sąsiedztwa, o braku pozwoleń na budowę zbiorników bezodpływowych lub oczyszczalni przydomowych. To wszystko tworzy sytuację ciągłego „gonienia króliczka”. Bez zmian w legislacji tę walkę z pewnością przegramy. My, jako całe społeczeństwo.

Teraz druga strona medalu. A właściwie druga i trzecia. O wzrastających kosztach energii elektrycznej i gazu już wszyscy napisali, ale powinniśmy również pamiętać o wzroście pozostałych kosztów, takich choćby jak koszty usług zewnętrznych czy transportu. Opublikowana przez GUS inflacja dóbr inwestycyjnych przekroczyła 20%. Wszystko to w powiązaniu z powolnym procesem zmian taryf wskazuje na rosnące zagrożenie pojawienia się deficytu środków na finansowanie inwestycji przez przedsiębiorstwa wodociągowe. Wbrew odczuciom w tej sytuacji zbawienny może się okazać właśnie kryzys, który ograniczy wzrosty cen rynkowych. Pozostaną jednak jeszcze problemy ze wzrostem kosztów usług regulowanych. Co w związku z tym należy zrobić? Na to pytanie oczywiście nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Z jednej strony należy „gonić króliczka”, z drugiej jednak można mieć nadzieję że za kilka lub kilkanaście miesięcy ta gonitwa może być trochę mniej męcząca (tańsza).

Pomijając trochę to, o czym napisałem powyżej, pamiętać wciąż musimy o zmianach klimatu oraz o związanych z tym znikających zasobach wody. Jeśli chcemy, by przyszłe pokolenia nas nie przeklinały z powodu braku wody, musimy o tym pamiętać już dzisiaj. Nie tylko pamiętać, lecz przede wszystkim działać. Wieloletnie zaniedbania dają o sobie znać w wielu rejonach Polski. To trudne wyzwanie, by przekonać wszystkich do inwestowania w zasoby, z których korzystać będą dopiero nasze wnuki. Ale pewnie z drugiej strony akurat okres letni, upałów i suszy jest do tego najlepszym czasem.