W pierwszym projekcie gdańskiego systemu kanalizacyjnego (zleconym Eduardowi Wiebemu przez Leopolda von Wintera w 1863 r.) przewidziano 2 murowane kanały główne o łącznej długości 6 km, odprowadzające wodę z zabudowanej powierzchni 266 hektarów. Zbiegały się przy pompowni, która tłoczyła ścieki do oczyszczalni – poletek irygacyjnych. Był to tzw. system kanalizacji ogólnospławnej – czyli takiej, w której ścieki bytowo-gospodarcze i przemysłowe są odprowadzane razem z wodami opadowymi i roztopowymi.

W celu odciążenia systemu podczas nadzwyczajnych opadów deszczu przewidziano wówczas wyloty awaryjne do Motławy, zabezpieczone klapami zwrotnymi.

Wraz z rozwojem miasta i wzrostem liczby ludności sieć kanałów została rozszerzona, a koncepcja kanalizacji (w celu odciążenia hydraulicznego) zmieniona. I tak od 1903 r. zamiast kanałów ogólnospławnych zaczęto w Gdańsku stosować sieci rozdzielcze.

Do dziś wody opadowe odprowadzane są do wód otwartych (kanalizacja deszczowa), a ścieki bytowe – do oczyszczalni (kanalizacja sanitarna).

Te i inne ciekawe historie poznacie odwiedzając Gdański Szlak Wodociągowy jeszcze do końca września.