Nie na jedno pokolenie

Podczas prac modernizacyjnych natrafiono na fragment starego drewnianego rurociągu. Pochodzi on z systemu wodociągowego, który wykorzystywano w mieście w XVIII w.”.

Co pewien czas w mediach można natrafić na podobne do powyższej informacje. Wydobyte fragmenty – nawet jeślibyśmy chcieli – do żadnej eksploatacji oczywiście się już nie nadają. Po zakonserwowaniu mogą służyć jedynie jako eksponaty pokazujące, jak w miastach radzono sobie niegdyś z przesyłem wody.

Dziś, dysponując o niebo doskonalszymi materiałami i technologiami, sieć wod-kan w założeniu ma wytrzymać zdecydowanie dłużej, niż owe drewniane rury. 30, 40, 50…więcej lat. Ale czy na pewno wytrzyma? Niestety, wciąż w wielu miejscach – przy rozbudowie czy modernizacji sieci – pod uwagę brana jest na pierwszym miejscu kwestia kosztów. Jak najniższych. Nie patrzy się na dłuższą perspektywę czasową i fakt, że jakość musi kosztować. Co to powoduje? Że w zakresie rozwoju – również infrastruktury – Polska wciąż musi gonić Zachód. Że następne pokolenia, zamiast realizować własne pomysły, muszą na początku wymieniać to, co źle, niestarannie, nietrwale zbudowali ich poprzednicy. Zatem i nasi następcy będą musieli często angażować swoje środki na kompletną wymianę zniszczonych dróg czy rur, traktując je jako podobną osobliwość co wspomniane już na początku drewniane eksponaty.

Podkreśla to w rozmowie Tomasz Fusek, dyrektor zarządzający SaintGobain PAM: „Sektor publiczny w Polsce powinien zrozumieć, że najtańsze rozwiązanie nie jest rozwiązaniem problemu, a tylko jego odroczeniem w czasie”. Nawiązuje on zresztą do jakże wciąż aktualnych słów prezydenta Krakowa Józefa Dietla, które padły przed ponad 100 laty: „Nie zrażajcie się Panowie wielkimi kosztami, jakie pociągnie za sobą urządzenie wodociągów, bo koszta przeminą, korzyści zaś będą wieczne!...”.

Do takiego sposobu myślenia musimy wrócić.

Prawo

Technologie

Zarządzanie i komunikacja

Jakość

Felieton