Wodę na ujęciu w Trzaskach czerpano początkowo z płytkich dyluwialnych warstw wodonośnych, następnie – w miarę wzrostu zapotrzebowania – sięgnięto do głębszych warstw dyluwialnych.
Woda z Trzask, mimo iż najzdrowsza w okolicy, sprawiała kłopoty związane z jej uzdatnianiem. Zawierała do 10,0 mg/l żelaza, a proces uzdatniania odbywał się w otwartych urządzeniach odżelaziających typu Peffiego, złożonych z ociekaczy komór kontaktowych i filtrów otwartych powolnych.
W tym okresie, w latach 1901−1903, Wasserwerks Aktien Gesellschaft z Berlina budowało również wieżę ciśnień przy dzisiejszej ul. Zofiówka. W tym miejscu już wcześniej zamontowano (nie zachowały się dokumenty, które wskazują konkretną datę) wodociągowe urządzenia ciśnieniowe. Wieża pierwotnie była budowlą niższą niż obecnie; całość wieńczył ceglany gzyms schodkowy i kopulasty dach z latarnią nakryta daszkiem stożkowym. W 1908 r. wieżę nadbudowano o kondygnację cylindrycznego muru, na który nasadzono wyłamany, masywny tambur nakryty wysokim dachem, również stożkowym z lukarnami. Górna część o poszerzonym rzucie wykonana została w oparciu o konstrukcję wspornikową. Pierwszy, niżej posadowiony zbiornik wody w wieży na Zofiówce ma pojemność 300 m3, w nadbudowanej części pomieszczono drugi zbiornik, większy, o pojemności 480 m3. Zbiorniki – obydwa stalowe, nitowane – posadowione zostały jeden na drugim.