Kwestia ochrony zdrowia ludzkiego pozostaje nadrzędnym celem dyrektywy. Dyrektywa wprowadza więc obowiązek oceny zagrożeń i zarządzania ryzykiem. Poza tym utrzymuje konieczność kontroli materiałów i produktów kontaktujących się z wodą do picia, a także przywraca usunięte przez Komisje Europejską derogacje i parametry wskaźnikowe (załącznik IB).

Utrzymały się jednak także kontrowersyjne zapisy, takie jak określenie, że dyrektywa nie tylko ma zapewnić zdrowie, ale także powszechny dostęp do wody, zaś kraje członkowskie powinny podejmować wysiłki w celu poprawy dostępu do bezpiecznej wody przez wszystkich mieszkańców. Wpisano tu takie działania jak instalowanie zewnętrznych i wewnętrznych instalacji, w tym punktów napełniania (brak konkretnej definicji).

W załączniku IB limit dla sumy PFAS pozostał na poziomie 0,5µg/l, ale na szczęście z rozróżnieniem na długie i krótkie łańcuchy.

W Załączniku IIB – pozostawiono częstość monitoringu ustaloną w 2015 roku, w Załącznik III pojawił się wskaźnik niepewności dla pomiarów PFAS, a w Załączniku IV utrzymano obowiązek informowania konsumentów przez wszystkie podmioty, bez względu na ich wielkość.

Odrzucono zakaz odłączania od wodociągu (zaproponowany przez Zielonych i lewicę).

Dyrektywa została skierowana do Rady UE, a PE upoważnił posła sprawozdawcę Michela Dantin do przeprowadzenia z nią negocjacji w sprawie ostatecznego tekstu dyrektywy.