Z uwagi na to, że pozwolenia wodnoprawne wydane na podstawie nieobowiązującej już ustawy z 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2017 r. poz. 1121) nie określają maksymalnego poboru w m3/s, lecz w innych jednostkach niezbędne stało się wskazanie, którą z tych jednostek należy przeliczyć na m3/s. Skoro pobór w m3/s określa maksymalny chwilowy zakres korzystania z wód, to spośród jednostek w pozwoleniach wydanych w oparciu o przepisy ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne należało wybrać tę, która określa maksymalny chwilowy pobór. Tą jednostką jest m3/h. W zaistniałej sytuacji pojawiła się konieczność usunięcia dotychczasowych wątpliwości interpretacyjnych i dodanie do ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne przepisu, jednoznacznie wskazującego wartość, którą należy przyjąć do ustalenia opłaty stałej w przypadku pozwoleń wodnoprawnych albo pozwoleń zintegrowanych wydanych na podstawie przepisów, które nie określały maksymalnej ilości poboru wód, wyrażonej w m3/s. Takiego doprecyzowania dokonano w projekcie zmiany ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne poprzez dodanie przepisu wskazującego, iż w przypadku gdy pozwolenie wodnoprawe albo pozwolenie zintegrowane nie określa zakresu korzystania z wód w m3/s, ustalenia wysokości opłaty stałej za usługi wodne dokonuje się z uwzględnieniem maksymalnych ilości możliwych do pobrania wód podziemnych albo powierzchniowych określonych w pozwoleniach wodnoprawnych albo pozwoleniach zintegrowanych, wyrażonych w m3 na godzinę i przeliczonych na m3/s.

Powyższa propozycja uzyskała pozytywną opinię Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, w tym pozytywną opinię przedstawicieli strony samorządowej reprezentowanej również przez związki gmin i powiatów. 

Należy podkreślić, iż wprowadzenie do ustawy – Prawo wodne przepisów usuwających dotychczasowe wątpliwości interpretacyjne nie spowoduje zmian w sposobie naliczania opłaty stałej przez Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie, gdyż tak jak dotąd do obliczeń wysokości opłaty stałej dokonywanej na podstawie pozwoleń wydanych przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne przyjmowana będzie maksymalna wartość pobranej wody wyrażona w m3 na godzinę. W związku z powyższym wskazywanie zmiany zaproponowanej w ustawie – Prawo wodne jako przyczyny prognozowanego wzrostu cen wody jest zupełnie nieuzasadnione.

Co ważne dotychczasowy sposób ustalania wysokości opłaty, obowiązujący od dnia 1 stycznia 2018 r., miał wpływ na ceny wody określane w 2018 r. przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne. Zaproponowane przez przedsiębiorstwa taryfy za wodę podlegały procedurze zatwierdzenia przez organ regulacyjny (dyrektorzy regionalnych zarządów gospodarki wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie), w oparciu o wnioski o zatwierdzenie taryfy oraz szczegółowe uzasadnienie. Faktem jest, iż jedną ze składowych zaproponowanych cen za wodę były opłaty za usługi wodne, które ponoszą przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne. Jednak co istotne udział procentowy opłat za usługi wodne w kosztach kształtujących cenę wody dla odbiorcy (mieszkańca) wynosi od 1% do 5%, natomiast udział opłaty stałej to zaledwie od 0,2% do 1% tych kosztów. Trudno zatem zgodzić się z twierdzeniem, że opłata stała ma tak istotny wpływ na koszt wody dla mieszkańców i spowoduje podwyżki cen wody dla mieszkańców nawet o 50%. Co istotne z analiz wykonanych na podstawie taryf za wodę zatwierdzonych w ubiegłym roku przez organ regulacyjny wynika, iż roczne opłaty za wodę ponoszone przez czteroosobową rodzinę wynoszą obecnie ok. 944 zł[1]. To ok. 500 zł mniej w porównaniu z kosztami wody w 2015 r. prezentowanymi w informacjach prasowych.