Z wieży ciśnień woda miała płynąć rurociągiem w biegu ul. Lipowej do miejskiej sieci wodociągowej. Koszt realizacji całego przedsięwzięcia oszacował na 400 000 marek, co wywołało obiekcje rajców i doprowadziło do zlecenia opracowania konkurencyjnego projektu. Na przestrzeni listopada i grudnia 1898 r. samorząd nawiązał współpracę z Biurem Technicznym Budowy Wodociągów (Technisches Bureau für Wasserleitungsbau, Ingenieur Franz Salbach), kierowanym przez inż. Franza Salbacha z Drezna. Do maja 1899 r. Salbach przesłał do Leszna swój projekt wodociągu. Na posiedzeniu Rady Miejskiej w dniu 10 maja 1899 r. rajcy uchwalili, że będzie realizowany – z pewnymi zmianami – projekt Salbacha, zakładający już budowę wieży nie w Zaborowie, ale przy ówczesnej Promenadzie Północnej, czyli przy ob. ul. J. Poniatowskiego.

Wkrótce potem przystąpiono też do robót na terenie brzozowego zagajnika w Zaborowie. W skład budowanego kompleksu wodociągowego wchodziły trzy duże budowle: umieszczony centralnie budynek stacji pomp i kotłowni z kominem, zlokalizowany na północ budynek odżelaziacza z filtrami oraz dom obsługi. Najciekawszym spośród wymienionych obiektów był budynek odżelaziacza z filtrami, który oparto na planie dużego koła. W części parterowej mieścił dwa baseny filtrów powolnych, a w „wyrastającej” z bryły, wysokiej części centralnej, funkcjonował odżelaziacz (napowietrzacz).

23 sierpnia parowe agregaty pompowe w stacji pomp poszły w ruch i odbyło się próbne pompowanie powiązane ze sprawdzianem szczelności sieci wodociągowej oraz zbiornika wieżowego przy Promenadzie. 15 października 1900 r. nastąpiło uruchomienie i początek regularnej eksploatacji zakładu.