Wieża wodna
Integralnym elementem systemu wodociągowego była wieża wodna, która pełniła funkcje: hydrostatyczną (utrzymanie stałego ciśnienia wody w sieci wodociągowej) i dystrybucyjną (zbiornik magazynujący wodę). Zgodnie z koncepcją inż. F. Salbacha wieża została wzniesiona w najwyższym punkcie miasta, czyli w jego północnej części. Dzięki temu można było wydatnie zredukować jej wysokość, a zatem i koszty budowy. Realizację obiektu samorząd zlecił leszczyńskiemu mistrzowi murarskiemu i ciesielskiemu Heinrichowi Müllerowi, który 17 sierpnia 1899 r. rozpoczął wykopy pod fundamenty, a w połowie listopada wysokość budowli osiągnęła już 12 m. W dniu 15 października 1900 r. rozpoczęła się regularna eksploatacja obiektu, trwająca do 1980 r., kiedy zbiornik wody wyłączono z ruchu.

Stacja pomp ściekowych i mechaniczna oczyszczalnia
Dekadę po uruchomieniu centralnego systemu wodociągowego, po kilkuletnich pracach wstępnych i przygotowaniach, w lutym 1912 r. samorząd uchwalił milionową pożyczkę na realizację nowoczesnego systemu kanalizacyjnego. Na podstawie projektu inż. Maksa Knauffa z Berlina, poddanego w 1911 r. przez miejskiego radcę budowlanego Heinricha Ramspecka poważnym zmianom i korektom, w 1912 r. rozpoczęły się prace kanalizacyjne i budowa stacji pomp ściekowych wraz z mechaniczną oczyszczalnią nieczystości. Realizowany projekt zakładał wykonanie ogólnospławnej sieci kanalizacyjnej oraz budowę na południu miasta stacji pomp z mechaniczną oczyszczalnią ścieków, a na wschód od Zaborowa realizację kompleksu pól irygacyjnych pełniących funkcję biologicznej oczyszczalni ścieków.

Miejski zakład kanalizacyjny tworzyły dwie duże budowle nadziemne: budynek mechanicznej oczyszczalni ścieków i stacji pomp oraz budynek mieszkalno-biurowy. Oprócz tego funkcjonował również szereg inżynieryjnych budowli podziemnych, jak: piaskownik, dwa zbiorniki retencyjne dla deszczówki oraz wybetonowany kanał przelewu burzowego do Rowu Henrykowskiego.