W ciągu ostatnich kilku lat w przedsiębiorstwach wodociągowo-kanalizacyjnych priorytetem staje się budowa silnych relacji oraz utrzymanie wysokiego poziomu zaufania użytkowników sieci. Skutkiem tych zmian jest zwrócenie uwagi na kwestie, które do chwili obecnej były uznawane za nieuniknione uciążliwości. Występowanie zatorów na sieci kanalizacyjnej jest jednym z tych problemów. Dotychczas powszechne było reagowanie dopiero po wystąpieniu awarii. Podejście takie bardziej obciąża finansowo eksploatatora niż działania prewencyjne. Zarządzanie proaktywne, którego celem jest podjęcie odpowiednich działań zanim pojawi się problem, wymaga dokładnego poznania przyczyn oraz mechanizmów powstawania zatorów.

Zewnętrzne i wewnętrzne czynniki
Przepływ ścieków w kanałach może zostać utrudniony na skutek działania kilku czynników, które można podzielić na dwie grupy: wewnętrzne i zewnętrzne. Do czynników wewnętrznych zaliczamy wszelkie substancje, które, dostając się do kanałów, tworzą w nich nierozpuszczalne złogi. Za zanieczyszczenia takie uważa się głównie tłuszcze pochodzące z gospodarstw domowych lub lokali usługowych oraz substancje mineralne spływające podczas deszczu z dróg, dachów czy nawet terenów zielonych. Za czynniki zewnętrzne natomiast uznaje się procesy skutkujące uszkodzeniem struktury kanału i w konsekwencji jego zapadnięciem się. Zwykle są to:

• wrastanie korzeni pobliskich drzew,
• nacisk okruchów skalnych, które znalazły się w pobliżu przewodu na skutek przemieszczenia się gruntu.